Paylaşılası Bir Yalnızlık

Yalnızlığın verdiği üşümeyle gidiyorum meçhule doğru…
Beni avuturcasına yağan yağmur,
Katıla katıla ağlayışlarımın tek tanığı,
Gözlerime ekilen gözyaşı tohumlarının belki son şaha kalkışı.

Gölgelenen umuduma bile özlem duyuyor şimdi yüreğim,
Sonsuz boşluğun koynuna kulaç atarken hislerim,
Her yer zifiri karanlık;
Ve ben kendi ayak seslerimden korkar haldeyim…

Kardelen kadar olamayan cesaretime gebeyken henüz yalnızlığım,
Askıda kalan çaresizliğimin kendince son mırıldanışı…
Yalnızlık değil aslında benimkini;
Çevresinde kimse yokken yalnızdır insan!
Koskoca bir kalabalıkta yaşamın ıssızlığında kalmak…
Başka bir değişle yapayalnızlık!

Eskiden kaçtıkça arar bulur,
Yıllanan sıcak göz yaşlarım yanağımı okşarsı aniden,
Ama gözlerimdeki yaşa aldırış etmez,
Saniyesinde gülerdim her şeye rağmen…

Şimdi ise;
Titremekliyim büyük bir korku var içimde;
Bu halimi kimseler görmesin, güçlü bilinen içimdeki beni,
Kimseler sezinlemesin diye…
Üşümekliyim yalnızlığın ilk sonbahar deminde,
Ve… yürümekliyim , yüreğimi ısıtma çabası içinde.

Evet! uçup giden hayallerimin rüzgarı,
Umut filizlerimin göremediği güneştin sen…
Bir avuç sevgiye muhtaçken ben!

Kör karanlığında kaybetmek isterken sürekli beni,sen…
Daha da güçlendirdiğinin farkındasızlığıyla kalktım ayağa ben!
Boğazıma taktığın kolye misali yalnızlığımla baş başa bırakırken beni ,sen…
Paylaşılası yalnızlığımın olmamayışına belki de ilk defa sevindim ben!

Evet! yalnızlıklarda mutluluğa dahil,
Bunu henüz anladım ben,
Bunları bana öğreten de yalnız sen!

Kimi zaman isyanın eşiğindeyken geldi buldu hayalin,
Yüreğime düşen son cemreydin…
Boğazıma düşen hıçkırık kadar gerçeksin,içimdesin…
Kimsenin bakmayı akıl edemediği yerdesin umudum; yüreğimdesin…

Evet soğuktu çok soğuk!
Kalabalık bir yalnızlıktan kaçarak yer ararken,
Virane ruhumun son demlerinde yetiştin,
Başını omzuma yaslayıp ” Üzülme ben geldim.”dedin.
Kıyıya vuran son umudumdu aşk koyusu gözlerin,
Zifiri karanlığa yaktığım bir mumdun sonra karanlık nedir bilmedim…

A.NUR BURAN