YANILDIM…

Seni seviyordum..
Ne bakmaya doyamadığım sıcak bakışların için,
Nede gülümsediğinde dünyamda açan çiçekler için
Yok yok kaslarını çatman için hiç değil..
Ben seni; bende bildiğim, kendimde bulduğum sen için seviyordum..

Ağır ve bakışların yerde yürüyüşün için değil,
Gözlerime her bakışında içime işleyen gözlerin içinde değil
Hayır, somur-tuşun hiç değil..
Ben sana baktığımda gördüğüm bedeni değil, içinde gördüğümü sandığım seni seviyordum..

Doğru..
Hoşlanıyordum seninle inatlaşmaktan..
Tüm gün sana takılsam hiç sıkılmam..
Çocukça sohbetler güzelde; zaten aşkta öyle değil mı?
Masum, sevimli, yaramaz hınzır…
Her insanı güldüren ve ağlatan..

Yok bunlarda sayılmaz aslında..
Özünle sözünün bir olduğunu düşünmemde..
Ben.. Seni seviyordum..
Çünkü inanıyordum ki sen farklısısın..
İçtenlikle, inanarak ve yaşayarak..
Sen ALLAH diyordun..
Ben seni seviyorum..
Seni Onu çok sevdiğini düşündüğüm için çok seviyordum..
O sende başka bir yerde diye başkaydın, ayrı idin herkesten..
Güvenilirdin, mert idin..
Ama yanıldım değil mı..
Biliyorum.. Yanıldım…