DÎLE GEL ANKARA

Büyük şehir.. Büyük hayaller…
Umutları da büyük sende yaşayanın,
Hüzünleri de.
Kimi için gözyaşı iken,
Kimisi için aşk oldun.
Kimi için azap iken,
Kimisi için evren oldun.
Söyle bana
Sen…
Kaç parçalanışa şahit oldun.
Kaç kez ayrılık acısıyla,
Kimler için kabus oldun.
Kimine sıcacık yuva iken,
Kimilerine hapis oldun…
Ve kimileri bağlandı delicesine sana,
Kimlerse göçmek istedi senden
Ve kaç kez suçlandın da?
affettin önemsemeden.
Anlatsana…
Kimine şans verdin de bilmedi değer.
Kimisi ise medet umdu hep senden…
Hangi sahnelerde üzülürken,
Hangi perdede gülümsedin gerçekten.
Hissettiklerin neler bütün geçişlerde,
Hangi bilinmezliklere şahit sen.
Nasıl yakalıyorsun hala dengeyi?
Bütün dengesizlikleri izlemişken.
Hep sustun… Seyirci idin sen.
Bir kere konuşmaya ne dersin?
suskun durma öyle…
Dök içini,
Dile gel Ankara.