Fanatizmin Psikodinamiği Birisi bana fanatizmin psikodinamiğini açıklayabilir mi? Dinlere, ideolojilere, futbol taraftarlığına, vs dair fanatizm…Kendisinin inandığı dine inanmayan, kendisinin savunduğu ideolojiyi savunmayan, kendisinin tuttuğu takımı tutmayanları ötekileştirmenin, düşman saymanın, hatta [...]

Charlie Chaplin’in “Modern Zamanlar” filmi ile Cem Yılmaz gösterileri arasındaki fark, komedi ile post-modern soytarılık arasındaki farka en iyi örneklerden biridir.

Bana “Tek kişilik şiir manifestosu mu olur” diyorlar. Ulan akranım sosyalist şair mi var, hem de sekter olmayan. Akranlarım, 80 sonrası Özal kuşağı çocukları hep, 24 Ocak kararlarının ürünü, neo-liberal ekonominin izdüşümleri.

Ölmemeye ahdettimse, en çok, kalp filmimin demirbaş jöndamı, ıskalanmış ilk gençliğimin iç kanamalı tüm heveslerinin annesi Uğur’un ve Şiir’den kalpabim, Yeşilçam’dan düşustam, hayattan kan bağsız öz amcam Hüseyin Alemdar’ın hatrınadır.

Bizi önce işsizlikten, açlıktan, umutsuzluktan, bizi umursamazlık, kayıtsızlık, adam yerine koymamazlıktan, bizi aşktan gebertirler de, sonra ulusal kahraman yaparlar Attila Abi…

Can Yücel’in dediği gibi: “Bunca o.. çocuğunu küfürsüz nasıl anlatayım”.

Onlar ki başbakan masalarında kemik yaladılar, şiir namusunu satarak, ciğeri beş para etmez ikbal beklentileri uğruna.

Bendeniz ödül kavramına karşı olduğum için kendimi kenarda tutarak sorayım: Neden Özkan Mert, Hüseyin Alemdar, Ersan Erçelik değil de Tomas Tranströmer aldı bu ödülü? Ha, demek nitelikten başka ölçütler ve yayın-dağıtım-tanıtım mekanizmaları giriyor devreye.

Şairlere fıstık atmayınız, bu bir şiir festivali. Şiir baronlarıdır, peşinde kapıkulu şairciklerle teşrif eden sahnemize. Şimdi yuvarlak laflarla örülü konuşmalarını geçiştirmekte sabırsızlar sadece, akabinde gidecekleri meyhanede, barda, yeni avlar edinmek için haremlerine.

İstanbul nedir? İstanbul siyasal iktidarın merkezidir imparatorluk döneminde. Bugün de sanat erkinin merkezidir, şiir erkinin merkezidir. İktidar yalakası, çanak yalayıcı divan şairlerinden kalma bir bakış açısıyla, İstanbul dışında yaşayan şairleri “taşralı” diye küçümseyen bir İstanbul Şiir Dükâlığı vardır.